nasıl annelik edilmez? bölüm 1: içgüdüsel annelik

yeni binyıl annesi olup da hala sıradan kalabilmek pek mümkün değil. yeni binyılda anneler her şeyi biliyor. tonlarca forum, blog ve web sitesi sayesinde bütün anneler -gebelikten ilkokula- bebelerinin başına gelmiş ve gelebilecek her türlü derdine karşı donanımlı ve mücadeleye hazırlar. en iyi beslenme planı onlarda, günlük kalori hesaplarını ve besin dengelerini yaptılar bile. en iyi çocuk arabası ve bebe koltuğunu onlar aldı, hangi ünlü hangisini kullanıyor ve güvenlik testlerindeki başarı oranı nedir, çok iyi biliyorlar. uyku düzeni mi? bilmemkim efendi tekniği ile uykular sorunsuz. kilosu normal, boyu normal. çocuklar mik-kem-mel, anneler mik-kem-mel.

ben onlardan değilim.
ben internet öncesi çağın, hatta belki matbaa öncesi çağın annesiyim. gebeliğimin ilk üç ayı hariç forumlarda gezmedim, kitap okumadım, "bebek nasıl bakılır, çocuk nasıl yetiştirilir?" temalı hiçbir yazılı neşriyata bulaşmadım. paranoyaya meyilli bünyemi dış mihraklardan korudum.

kendimi "içgüdüsel anne" olarak tanımlıyorum ben. içimdeki ses beni nasıl yönlendiriyorsa öyle... elbette ki bir sürü hatam oldu. üstelik de o sesi dinlemediğimden oldu hep. ama basın-yayın annelerden daha az veya daha fazla hatam olduğunu düşünmüyorum. oysa onlar sürekli kınadılar beni, hala da kınıyorlar. "bilimsel olarak kanıtlanmış yöntemler"le geldiler bana. mesleğimi aleyhime delil olarak kullanarak nasıl bu kadar cahil kalabildiğimi sorguladılar. oysa aynı rahmi paylaşmış iki birey bile birbirine benzemezken, tüm bebeklere uygun tek beden bir çocuk yetiştirme yönteminin genelgeçerliğine neden inanayım ki ben?

benim kızım tek ve biricik. kendine özgü huyları, alışkanlıkları, düzeni, istekleri ve şerhleri var. ve ben bu koşulların annesiyim. kızım ve ben, ilk dakikadan itibaren birbirimizi tanımaya çalışarak ilerledik bu yolda. ben onu, o beni hepinizden iyi tanıyoruz.

bu nedenle lütfen artık susun ve bu ana-kızı rahat bırakın. biz birbirimize yetiyoruz.